Hij begint de week nu in een leeg lokaal en mist de geur van zijn leerlingen in de klas, hij mist hun opmerkingen, hun grapjes en hun groei. Hij zou ze zó graag willen zien; zijn achtste groepers …
Maar de school is dicht voor de leerlingen. Van een levendige plek, is het is nu een gebouw van herinneringen. Zelfs de beloftes van dit jaar lijken daarin op te gaan. De magie van dit allerlaatste basisschooljaar met de eind CITO, de adviezen, de musical, het schoolkamp, het dagje Rijksmuseum wat ze zouden ondernemen, de leuke manier waarop hij met Engels en Frans aan de slag zou gaan, de provinciale voorleeswedstrijd waar een van zijn leerlingen in de finale stond: ze gaan allemaal niet door. Hoe zullen zij met elkaar hun acht jaar basisonderwijs af kunnen sluiten? Als individuele leerling, als groep en als leerkracht? Wat betekent dit voor de volgende stap die ze zullen zetten, op een middelbare school? Het hakt erin, bij de leerlingen en bij Rick.
Tegelijk gaat het onderwijs door en worden de lesdagen digitaal ingericht. Dat is even wennen. Talloze Chrome-boeken worden door de school aan leerlingen uitgeleend, zodat -nu ook de andere gezinsleden thuis werken- iedereen de kans krijgt actief en aangehaakt te blijven. Voor Rick en zijn collega’s is dat veel uitzoeken en uitvinden: wat is de handigste, beste of leukste manier om leerlingen gemotiveerd en zinvol aan de slag te houden, hoe houdt hij nog zicht op hoe zijn leerlingen het maken? Speciale zorgen zijn er voor de leerlingen waarvan hij weet dat ze geen veilige thuissituatie hebben en de escape die zijn klas normaal biedt voor hen nu onbereikbaar is.
Gelukkig verstaat Rick de kunst van het contact maken met zijn achtste groepers als de beste. Voor elk van hen was er in de eerste week dat de school dicht was, die grote speciale envelop, door Rick zelf (uit veiligheid) in de bus geduwd. Voor elk kind maakte hij een speciaal pakket met boeken, schriften, oefeningen en meer. Elke week krijgen zijn leerlingen een weekplanning met lesstof waarvan Rick weet dat ze daar zelfstandig mee vooruit kunnen. Want ook nu, en misschien vooral nu, zijn succeservaringen voor zijn leerlingen belangrijk. Hij vraagt hen ook om schrijfopdrachten te maken die ze hem per mail sturen. Het is een stukje ‘opstel schrijven’, maar vooral ook een lijntje met hoe de leerling het maakt. En Rick beantwoordt zijn leerlingen allemaal.
Ook van ouders krijgt hij mail. Ouders die hun kind nu ook als leerling de hele dag thuis hebben en openlijk constateren dat de leerkracht het probleem niet is. Dat onderwijzer zijn een vak is en niet zomaar een …
Ook leerlingen geven hem dingen terug. ‘Ik mis zelfs de strafregels’, geeft een jongen aan. En Rick? Hij mist ook de drukte, de tijdnood, de mentale en fysieke druk, het groepsproces waarvan hij onderdeel is, de magie van de groep acht.
De eerste drie weken waarin de scholen gesloten zijn, zijn om. Rick kijkt met spanning uit naar komende dinsdag, wanneer premier Mark Rutte de geactualiseerde richtlijnen voor het onderwijs bekend zal maken. Hij hoopt -tegen beter weten in- dat hij zijn achtste groepers binnenkort allemaal weer ziet, zijn klaslokaal weer gevuld is met hun geur, hun opmerkingen, hun grapjes en hun groei. In het vooruitzicht van een onafgeronde basisschoolperiode ligt zijn grootste uitdaging, want linksom of rechtsom, Rick wil daar toch voor zijn leerlingen iets in betekenen. Daarnaast vraagt hij zich af of hij zijn leerlingen nog zinvolle en behapbare stof kan aanbieden, ook wanneer het om andere dan cognitieve vaardigheden gaat.
Sommige zaken frustreren hem behoorlijk. In zijn verwoede pogingen om als gehele klas in een online omgeving regelmatig contact met elkaar te kunnen hebben, probeert en vindt hij van alles uit. Dat is belangrijk voor zijn leerlingen, voor hem en ook voor andere klassen en collega’s. Dus delen Rick en zijn collega’s de resultaten van hun inspanningen. Wanneer zo’n oplossing vervolgens niet gebruikt mag worden omdat het niet volledig AVG-proof zou zijn, breekt er wat in hem. Dan vraagt hij zich af of al die regeltjes hun doel niet faliekant voorbij schieten. Want waar is de leerling nou het meest mee gediend?
Maar trots is Rick ook. Op hoe hij met zijn collega’s als team samenwerken en de teamspirit alleen maar sterker wordt. Op hoe zij al hun leerlingen (én hun gezinnen!) een structuur bieden, waarmee ze vooruit kunnen. Op de mentale vitaminebom die hij van zijn directeur ontving: een kaart waarin hij (als super hero!) waardering kreeg voor alle inspanning en het werk wat hij doet.
Rick en zijn achtste groepers kijken met een bevreesd hart naar komende dinsdag. Maar ook popelend.
Popelend om weer naar school te mogen gaan en elkaar weer te kunnen zien…
maart, 2020